Sanki Bir Timsah Göleti Bu

 Hangi derinlik daha güvenli, hangi kıyı daha sakin?

Sanki Bir Timsah Göleti Bu. Hangi derinlik daha güvenli, hangi kıyı daha sakin? İnsan bu en nihayetinde, içi yanmış da yanaşmış suyun başına. Bugün, demiş, insan içine çıkayım biraz. Su başında dizi dizi hayvanlar: sırtlan mı yoksa geyik sürüsü mü belli değil. Bugünlerde birileri fena dişlenecek. Vahşet ısırığı mı olacak bu şehvet ısırığı mı?

Göl geniş, susuzluk derin. Ben de bir ucundan içeyim diyorsun birileriyle. İletken suda birbirine dokunuyor dudaklar! Su üstünde şirin mi şirin kabarcıklar! Altında ne saklı söylenmemiş cümlelerin?

Sanki bir timsah göleti bu evet. Suyun içinde kana bulanmamış sakin ve güvenli bir dip arıyoruz kendimize. Sadece kitaplar mı kaldı sığınacak? Hiç mi yankısı kalmadı gerçek hayatta? Geçen gün başım yerde, aklımda kim bilir hangi fikrin çıkmazıyla eve doğru giderken kaldırımda, şöyle bir ses yankılandı kulaklarımda: “Kanım kaynadı sana! Nerelisin?” Bir kadın sesiydi bu. Kaldırıp başımı baktım ona doğru. Ellili yaşların başında, tam bir Anadolu kadınıydı bu. Gülümsedim, sohbet ettik ayak üstü beş on dakika.

Öyküsünü yazacak olsaydım, muhtemelen okuyacaktınız bunu kitabımdan. Demek ki hayatın yankısı henüz kesilmemiş tastamam! Kitapta söyleyeceklerimi burada söyleyeyim öyleyse. Temiz bakışlı bir kadındı. Belki anladı sırtlan dişlere sahip olmadığımı. Nasıl anladı? Kumar mı oynadı? Görürler azizim: kimi insanlar bir bakışta görürler gözlerinizdeki kabarcıkların altında nelerin yüzüğünü!

Sanki Bir Timsah Göleti Bu ama… İnsan kıtlığı çektiğimizi düşünüp umutsuzluğa düştüğüm kimi zamanlar var ki ben o zamanlarda görkemli Cumhuriyet mitinglerinde meydanları dolduran milyonları görünce, bir de ellerinde sosyalist dergilerle kapımı çalan lise çağındaki gençleri hatırlarım da gözlerime umut dolu kabarcıklar dolar azizim…

Günay Aktürk